De lijdensweg naar Succes! Of de weg die leidt naar lol?

Gisteren sprak ik met een goede oude bekende, Ad Aarts, bij wie ik ooit de cursus persoonlijke effectiviteit heb gedaan (zeker een aanrader voor de zoekende mens! ). Eens in de zoveel jaar brengt het lot ons weer bij elkaar, zo ook nu. Al filosoferend kwamen we op het thema ‘succes’, en dan met name de route ernaartoe. En wat de potentiële blokkades zijn die je ervan weerhouden. Wat is dat ene dooie punt waar je overheen moet? Toen zei Ad: “Maar waarom noem je het doel ‘succes’? Waarom niet gewoon ‘lol’ of zo?”. Tja… waarom niet eigenlijk?
Dit activeerde bij mij een aantal vragen.
Ten eerste: Hoe definieer ik ‘succes’? (ja, ik maak dit heel persoonlijk)
Verwacht hier geen bijster originele benaderingen: ik ben ook gewoon gevormd door de cultuur waarin ik ben opgegroeid. Dus: een riant inkomen, met alle bijbehorende luxe toeters en bellen, liefst steeds meer. En aanzien natuurlijk, ook liefst steeds meer. Dat soort dingen.
Volgende vraag: Heb ik daar iets mee?
Neuh. Oei!
Dan nog een andere vraag: Hoe bereik je dat ‘succes’?
Nou, daarvoor moet je heel hard werken. Minimaal 80 uur per week, zo is mij al op hele jonge leeftijd ingeprent. En de merendeel van de activiteiten die je zult moeten ontplooien, zo’n 80%, is niet leuk. En je zult ook moeten werken met mensen waar je de kriebels van krijgt. Brrrr..
Nu heb ik dus al twee problemen: (i) ik heb niks met het door mij zelf gedefinieerde eindresultaat ‘succes’ en (ii) de route ernaartoe is ook nog een drama. Een lijdensweg naar de hel.
Hoe calvinistisch moet je zijn om daar energie van te krijgen?

Succes in de natuur

- dit had de beroemde rotsscene uit de film Turtle King kunnen zijn -
Tekening Albert Jan Rasker

Mijn grote inspiratiebron dus maar weer eens geconsulteerd. Hoe definieert de natuur succes? In termen van macht, wat voor sommigen synoniem is aan succes, zou je hierbij kunnen denken aan alles overheersende soorten, zoals tot een jaartje of 65 miljoen geleden de Tyrannosaurus Rex. Maar toen het hem (letterlijk) wat te heet onder voeten werd was ie ook zo weg (de dino's waren toen trouwens al op hun retour). De mens dan? Dat moeten we nog maar bewijzen. We zijn er nog maar heel kort, zo’n 2 miljoen jaar, en als we het nog een langere tijd willen volhouden, zullen we uit hele andere vaatjes moeten gaan tappen. Ik neig ernaar om succes in de natuur af te meten aan de tijdspanne die je in staat bent om, als soort, op aarde te overleven. En dan kom je vaak uit bij soorten met een veel minder heroïsche uitstraling en die helemaal niet zo nodig moeten heersen, maar die juist in volledige harmonie met hun habitat leven. Een schildpad. Een mier. Maar wat een flauwekul eigenlijk. Want de natuur houdt zich helemaal niet bezig met het definiëren van het begrip succes, laat staan met het bereiken ervan. Dat heeft de Mensch bedacht.

Maar als ik met ‘succes’ niks heb, waarmee dan wel?

Vroeger was ik een vrij goede schaatser. De medailles die dat opleverde waren leuk, maar lol had ik aan de kleine beetjes progressie die ik iedere keer boekte. Als ik een uitdagend idee heb voor een kunstwerk, dan geeft het geslaagde eindresultaat mij zeker voldoening. Maar de echte lol heb ik dan al gehad. Ik merk dat ik nu plezier beleef aan het schrijven van deze blog. Ergo: mezelf iedere keer uitdagen en opgaan in het daaropvolgende proces. Als iemand vervolgens het eindresultaat als ‘succes’ wil bestempelen, be my guest. De lol die ik dan al gehad heb neemt niemand mij meer af.

Zo deze blog is bijna af, het is weer mooi geweest. Ik hoop dat u er plezier aan beleefd heeft. Mocht dat het geval zijn: ik heb mezelf de uitdaging gegeven ervoor te zorgen dat mijn blog door steeds meer mensen gelezen gaat worden. Ik hoop dat u die lol met mij en anderen wilt delen! Ad Aarts, dank voor de inspiratie!